Michał lat: 9

Bardzo mroźny poranek. Michał już od świtu nie śpi - niecierpliwi się. Dziś ma się spełnić jego wielkie marzenie! Martwi się, czy wszyscy będą gotowi, kiedy nadjedzie samochód aby zawieźć Go wraz z rodziną i przyjaciółmi do łodzi. W końcu cierpliwości brakło i pobiegł po przyjaciela - jednak Tomek dopiero był w trakcie porannej toalety:)

Oj, bardzo się Michasiowi czas dłużył... jednak w końcu, stojąc na ośnieżonej drodze, zauważył zbliżający się samochód! Wszyscy bezpiecznie i szybko dojechali do szkoły, której uczniowie i nauczyciele bardzo zaangażowali się w realizację marzenia. Michał od razu podbił serca wszystkich, choć był stremowany.

Miło było patrzeć, jak chłopiec cieszy się z prezentu! Widać było, że najchętniej zaszyłby się w kącik i od razu zaczął grać w grę, którą sobie wymarzył!

Atmosfera była fantastyczna! Był konkurs, w którym Michał zajął pierwsze miejsce (rzucając kostką zawsze trafiał szóstkę! - ciekawe, jak mu się to udawało?) A wystrój sali prześliczny! Wszystko własnoręcznie przygotowane przez uczniów - samochody z pięknie malowanej tektury, pod sufitem gwiazdy, odpowiednie oświetlenie i muzyka... A wszystko to dla Marzyciela Michała!

Byliśmy bardzo wzruszeni, Mama Michasia ze łzami w oczach dziękowała wszystkim, Pani Dyrektor zapraszała na kawę, uczniowie porwali Marzyciela do zabawy... Jednak czas nieubłaganie zaczął płynąć jakoś szybciej... Przykro nam, że musieliśmy pożegnać Michała i Jego rodzinę... staliśmy jeszcze chwilę na zimnym oblodzonym chodniku i machaliśmy na pożegnanie Michasiowi, który uśmiechnięty odjeżdzał do domu...

Naprawdę - wspaniale było zobaczyć ten uśmiech na Jego buzi...

Dziękujemy wszystkim, którzy pomogli go wywołać!



Relacja: Ewa



Dziękujemy Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącemu
Umiejętności Twórczych Szkoly Edukacji Innowacyjnej w Łodzi przy ul. Sterlinga 26
za sponsorowanie marzenia,

a zwłaszcza

Natalii Gontarz i całej klasie I Liceum wraz z panią Wychowawczynią
- za serce, włożone w spełnianie marzenia Michasia,
za pomysły i wzięcie na siebie ciężaru wprowadzenia ich w życie.

Dziękujemy szefowi gabinetu Salve za ufundowanie dodatkowej gry dla Michała.

 

To była niedziela. Nie zwykła niedziela, ale ta specjalna niedziela w roku, kiedy gra Wielka Orkiestra świątecznej Pomocy. Słoneczna (bo jak Taki Dzień mógłby nie być słoneczny?) ale mroźna. Bo to zima, a jak jest zima - to jest zimno. Takie są odwieczne prawa natury. :-)

I w ten właśnie mroźny, zimowy dzień, silną grupą czteroosobową wybraliśmy się do Wilamowa. Taka wieś pod Łodzią, a dokładniej pod Szadkiem. Prowadzi do niej droga III kategorii odśnieżania, więc dotarliśmy nieco spóźnieni. Michał podobno już od godziny wychodził na drogę - tę właśnie, którą odśnieża się w trzeciej kolejności - i wypatrywał samochodu, którym przyjedziemy.

W końcu się doczekał.

Weszliśmy, przełamaliśmy lody klasycznym ferrari z klocków lego (Michaś) i szalikiem kibica (starszy brat Michasia). Mama i babcia Marzyciela podejmowały nas herbatą i ciastem. Po krótkiej rozmowie o wszystkim i niczym przystąpiliśmy do inwigilacji (część żeńska ekipy) i wypełniania papierów (spadło na Łukasza).

To nie było łatwe zadanie!

Michał co prawda wiedział z góry, o co nas poprosi - jego marzeniem jest laptop, na którym mógłby grać podczas długich godzin szpitalnej nudy, kiedy jest podłączony do rurek, kroplówek i innych wynalazków, utrudniających dzieciom w szpitalach normalne funkcjonowanie (czytaj: granie na szpitalnym komputerze). Niestety! Michał ma dopiero 9 lat, a sami wiecie, jakie są zasady... Żadnych laptopów dla dzieci poniżej 10 roku życia!

Zaczęła się długa rozmowa, podczas której próbowaliśmy wysondować, czy Michał nie marzy po cichu jeszcze o czymś innym poza laptopem... i nic. Żadnych rezultatów. Opiwadaliśmy o własnych marzeniach i o czym marzą inne dzieci, rozmawialiśmy o tym, co Michał lubi robić, czym się interesuje - bezskutecznie. W żadnym momencie nie padł wyczekiwany przez nas okrzyk "wiem! zawsze chciałem być/mieć/spotkać/zobaczyć...!" - cokolwiek... Michał zaciął się na laptopie i nic innego nie przychodziło mu do głowy. Możliwe, że byliśmy troszkl męczącymi gośćmi, ale intencje mieliśmy szlachetne!

Po dwóch godzinach zrezygnowaliśmy z walki. Powiedzieliśmy Michałkowi, żeby jeszcze się nad marzeniem zastanowił i zapowiedzieliśmy drugą wizytę w najbliższym czasie.

Może wtedy uda nam się wydobyć na światło dzienne to najbardziej skrywane, najdroższe marzenie Michasia z Wilamowa?