Agnieszka lat: 9

Do Instytutu Pediatrii docieraliśmy popołudniowa piątkową porą przez śniegi oraz zaspy nieprzebrane. Marzenie lekkie nie było wcale to, a wcale. Wojtkowe kolano też lekko nie miało;) Uzbrojeni w dobre humory (te zawsze na posterunku), fundacyjny balonik oraz najmniejsze części składowe marzenia (każdy w dłoni bajkę dzierżył niejedną) dotarliśmy na Oddział. I tu czekała nas niespodzianka, jakiej jeszcze nigdy nie doświadczyliśmy spełniając marzenia. Główna bohaterka słodko spała. I nie można było w żaden sposób jej dobudzić. Próbowała Pani pielęgniarka, próbowała mama, ale ani jej działania dotykowe, ani głosowe nie pomogły. Nawet nieumyślne, acz dość mocne poruszenie Agnieszkowego łóżka przy transporcie marzenia, nie wybudziło Jej z kamiennego snu. Uznaliśmy więc komisyjnie, że skoro sen to zdrowie, niechże Agusia nam zdrowieje. Marzenie zmyślnie ustawiliśmy blisko, żeby, gdy już się obudzi w swojej nowej sali, od razu zobaczyć mogła niespodziankę w zielonym papierze ukrytą.

Umówiliśmy się też na kolejną wizytę u Agnieszki, a wtedy porozmawiamy sobie o marzeniowych emocjach oraz w końcu (!) oglądniemy wspólnie te przepiękne bajki, które z taką determinacją dla Niej wybieraliśmy (oj, było przy tym zamieszania niemało, bo każdy z wybierających miał inne wyobrażenia na temat tego, co najmilsze i najsłodsze jest na świecie).

Mamy nadzieję, że dzisiejsze marzenie umili Agnieszce długi pobyt w szpitalu, a bajeczne bajeczki przyniosą Jej dużo, dużo radości i będą miały magiczną moc polepszania nastroju i przyspieszenia procesu zdrowienia...

Agnieszka jest śliczną, jasnowłosą dziewczynką o niebieskich oczach. 

Pierwsze spotkanie z naszą Marzycielką miało miejsce na oddziale neurochirurgicznym w Uniwersyteckim Szpitalu Dziecięcym. Dociekliwe pytania naszej piątki dość szybko przyniosły odpowiedź w postaci nazwy marzenia. Okazało się nim być kino domowe z telewizorem oraz bajkami. Podejmiemy jak najszybsze starania, aby spełnić najskrytsze pragnienie Agnieszki.