Ola lat: 17

We wtorek-(23.11.2010r.) wspólnie z panią sponsor, w Instytucie Pediatrii w Szpitalu Prokocimiu  miałyśmy możliwość  odwiedzić naszą wspaniałą marzycielkę- 17-oletnią Olę, jak zwykle uśmiechniętą i w pogodnym nastroju. Była wraz z mamą. Choć dziewczynka choruje na poważna chorobę  jest pełna energii, a swoim optymizmem, jak sama nam powiedziała dostarcza też wsparcia swojej rodzinie. To na prawdę dojrzała osoba. O tym świadczyło także jej marzenie będące również prezentem dla innych dzieci oddziału dziennego Szpitala w Prokocimiu. Na spotkaniu zadowolona Ola podarowała pani sponsor, własnoręcznie namalowaną grafikę, a sama otrzymała jeszcze od niej książkę o malarstwie i sztuce, które są pasją dziewczynki. Ola ma też imponujące plany na przyszłość. Bardzo chce zostać lekarzem, bo medycyna stała jej się bliższa podczas choroby i pobytu w szpitalu.

Z całego serca więc życzymy jej realizacji planów, utrzymania cudownego uśmiechu na twarzy i powrotu do zdrowia!

Marzenie Oli spełnić się mogło dzięki pomocy finansowej Pani Oli i gości weselnych Państwa Młodych - Moniki i Łukasza.

Bardzo dziękujemy!

4.05.2010 r. Lucynka, Karolina, Ania i ja- Marta odwiedziłyśmy w Szpitalu Dziecięcym w Prokocimiu 17-letnią Aleksandrę . Początkowo spotkała nas przykra wiadomość, gdy od mamy dziewczynki dowiedziałyśmy się, że Ola przebywa jeszcze na zabiegu operacyjnym. Było nam też przykro, że podobno dziecko czuło się niezręcznie, wiedząc, że to my będziemy na nie czekały. Pani Mama natomiast, chociaż sama była zdenerwowana, jak tylko mogła próbowała wypełnić nam chwile oczekiwania na córkę. W tym czasie usłyszałyśmy od niej, że mała pacjentka jest bardzo zdolną i ambitną uczennicą, o czym świadczą chociaż dwie zaliczone w szkole olimpiady. Dziewczynka zatem jest godna pochwały i podziwu, że mimo tak ciężkich przeżyć z przyjemnością poszerza swoje wiadomości z filozofii i polskiego. W wolnych chwilach także dużo czyta i pięknie maluje; Zatem nasz drobiazg, którym była książka okazał się trafnym podarunkiem. Czekając na nią, podziwiałyśmy jej rysunek zachodu słońca. Byłyśmy pod jego wrażeniem i smutno nam było, że tak wspaniała osoba musi tam leżeć.
Nastąpił cudowny moment, gdy zobaczyłyśmy Olę. Przywieziona została do Sali pełna uśmiechu I radości. Powiedziała nam, że do bólu jest już przyzwyczajona. Zachowywała się bardzo dorośle. Wspierając nawet swoją mamę. Przepraszała nas nawet, że musiałyśmy na nią czekać. Gdy zapytałyśmy, jakie jest jej marzenie i jak możemy je zrealizować, wiedziałyśmy, że nie myśli tylko o sobie, bo bardzo chce sprawić przyjemność innym dzieciom na oddziale i podarować im ruter do komputera, a na każdej Sali umieścić system DVD z kasetami video. Ta informacja kolejny raz nas wzruszyła, a jej marzenie, jak najszybciej postaramy się spełnić.